Κωλοτούμπα και ανατριχίλα

Ο εμφύλιος στο ΠΑΣΟΚ μαίνεται. Κανείς δεν ξέρει αν στην άκρη τού δρόμου βρίσκεται η διάλυση, η μετάλλαξη ή μια βεβιασμένη αδελφοποίηση και υποκριτική ειρήνη. Τον κόσμο, τον πολύ κόσμο, αυτόν που ζει ως έθνος το μεγαλύτερο μεταπολεμικό δράμα, δεν τον ενδιαφέρει το αύριο του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑΟΣ – γενικά των κομμάτων.

Στο ΠΑΣΟΚ σπρώχνουν πολλοί – και για πολύ – προς τον άκρη τού μπαλκονιού τον Γιώργο Παπανδρέου. Τον σπρώχνουν με το βάρος ενός Βενιζέλου, τους φραστικούς ογκόλιθους ενός Λοβέρδου, τις τσαχπινιές μιας Διαμαντοπούλου και την γιγάντια κυβίστηση-ανακυβίστηση (κοινώς κωλοτούμπα) ενός Χρυσοχοΐδη. Τον σπρώχνουν αλλά ο τεράστιος βράχος τού «Δεν Καταλαβαίνω Τίποτα Εγώ» μένει απτόητος.

Για εμάς, για τον κόσμο, ελάχιστη σημασία έχει το ποιος θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ. Όποιος και να είναι στον γκρεμό μάς έχει πάει – στο γκρεμό θα πάει και το κόμμα ΑΝ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ένα κόμμα που κάποτε ήταν λαοφιλές και λαοπρόβλητο, που ανέδειξε ΚΑΙ καλούς πολιτικούς, που είχε αγωνιστές στο ξεκίνημά του, που προσπάθησε – με όποια λάθη – να αλλάξει και να εκσυγχρονίσει τους ρυθμούς της χώρας, να λαδώσει το αντεράκι των πάμπτωχων συνταξιούχων, να ανοίξει διαδρόμους μέσα σε βραχώδη μυαλά της πολιτικής και των πολιτικών.

Προσέξτε, δεν τα λέω και δεν τα γράφω αυτά ως άλλοτε φίλος του ΠΑΣΟΚ – ποτέ δεν ήμουν. Αναγνωρίζω, όμως, μερικά χαρίσματα που είχε ΚΑΠΟΤΕ. Αλλά ταυτόχρονα στη διαδρομή του ανέδειξε από ανίκανους έως αδιάντροπους, υψηλόβαθμα στελέχη με χαμηλόβαθμη ηθική, καιροσκόπους οπαδούς (κάποιους οπαδούς) που προσέγγισαν για να έχουν (όπως κι αλλού, φυσικά) προσωπικά, οικογενειακά και παρεΐστικα οφέλη. Είχε μέλη που πίστεψαν ότι ήταν αυτοί και κανείς άλλος, ανθρώπους που έγιναν περιφερόμενα κομματόσκυλα που έταζαν, προσηλύτιζαν κι έκαναν δουλειά κομματάρχη.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που γέρασε γρήγορα, που ρυτίδωσε, που μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου γέμισε από ασυγκράτητους επιγόνους, αρχομανείς, που βλέπουν την προεδρική καρέκλα σαν το μέλι στο δάχτυλο – και δεν θέλουν μόνο να το γλείψουν, αλλά και να το δαγκώσουν αν χρειαστεί.

Τώρα 4-5 από αυτούς κάθονται στην ουρά (καθόλου ήσυχα και αθόρυβα φυσικά) περιμένοντας το πότε θα σηκωθεί ο Γιώργος. Κι εμείς τρομάζουμε στην ιδέα – νιώθουμε τη μεγάλη ανατριχίλα! – όχι μη τυχόν μας ξανακυβερνήσει ο ίδιος ο Γιώργος (δεν γίνεται αυτό), αλλά μήπως κάποτε (κάποτε) ξαναπάρει το τιμόνι της χώρας κάποιος από εκείνους (της κωλοτούμπας) που ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΗΚΑΝ με τον αρχηγό, είχαν συνευθύνη με τον αρχηγό, συναποφάσισαν με τον αρχηγό – και μας έσπρωξαν σαν πρόβατα όλοι μαζί, όλους μαζί, ως το μαχαίρι του χασάπη.

Υγ.: Η πολιτική πρέπει να αλλάξει. Και δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξουν οι πολιτικοί. Αυτοί– οι περισσότεροι – είναι πολιά κοπής. Είτε συνειδητά είτε «κατά παράδοση» έκαναν κακό στη χώρα. Ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Ό,τι είχαν να πάρουν, το πήραν. Καιρός να αναδειχτούν καινούργιες πολιτικές μορφές, που δεν θα μολυνθούν από τα λύματα που παρήγαν τις τελευταίες δεκαετίες οι πολιτικοί που μας οδήγησαν ως εδώ. Όχι και χωρίς δική μας ευθύνη, φυσικά – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, για μια άλλη φορά.

Βάστα ρε μπούρδα Καραβάγγο!

Ο Έλληνας είναι στο καναβάτσο. Ριγμένος στα σχοινιά μετράει τα χτυπήματα. Χωρίς αντίσταση. Χωρίς ελπίδα πως η αντίστροφη μέτρηση των δευτερολέπτων θα του φέρει τη λύτρωση του γκονγκ που θα σημάνει τη λήξη του γύρου. Για να πάρει ανάσα. Να πάει στη γωνιά του και να ανασυγκροτηθεί.

Όλοι ζούμε με τη διάχυτη αίσθηση ενός επερχόμενου μεγάλου κακού. Μας είπαν ότι ο δρόμος που μας υποχρέωσαν να περπατήσουμε οδηγεί στο ξέφωτο – αλλά δεν είναι κι αυτοί βέβαιοι, δεν έβαλαν το χέρι τους στη φωτιά.

–       Μπορεί να είναι ξέφωτο…

–       Μπορεί να είναι (αυτό που λένε ξέφωτο) γκρεμός.

(Θα μας δουν στα βράχια, θα τους δούμε στην κόλαση;).

Σήμερα το πρωί, προς το μεσημεράκι, σε κεντρικό δρόμο της γειτονιάς μου είδε μια ουρά αναμονής, ένα φίδι από όρθια ανθρώπινα σώματα, να κατεβαίνει από τις σκάλες μιας πολυκατοικίας, να συστρέφεται στην είσοδο, να απλώνεται στο πεζοδρόμιο, να στρίβει αριστερά στο δρόμο και να αραδιάζεται δεν ξέρω πόσα μέτρα μακριά.

Ήταν (συν)πολίτες τής μνημονιακής Ελλάδας που περίμεναν να πάνε στον γιατρό, τον συμβεβλημένο με το ΙΚΑ. Για να τους εξετάσει; Όχι δα! Με τόσο πλήθος ο γιατρός δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε διαπίστωση θανάτου!

Όλοι αυτοί έτρεξαν να συνταγογραφήσουν τα φάρμακά τους για τον μήνα που έρχεται και να προλάβουν να τα πάρουν ως την Παρασκευή. Γιατί από τη Δευτέρα – δεύτερη μέρα της νέας χρονιάς – όλοι οι ασφαλισμένοι θα πρέπει να πληρώνουν τα συνταγογραφημένα φάρμακα και μετά να εισπράττουν τα χρήματα (σε νέες εξοντωτικές ουρές) από τα ταμεία τους.

Ό,τι έχει απομείνει από την κατακρεουργημένη Υγεία αποψιλώνεται, κι ας λένε στομφώδεις πολιτικοί, άριστοι χειριστές της γλώσσες, ότι την εξυγιαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι η κατεδάφιση συνεχίζεται το 2012, αυτή τη φορά από τα φαρμακεία που κόβουν την πίστωση στα ταμεία και στο μπαταξίδικο κράτος.  

(-Βάστα ρε Καραβάγγο! Ειδοποία ότι ξαναπιάνουμε δουλειά, ειδοποία, ρε μπούρδα Καραβάγγο... Ανάθεμά αυτόν που έμενε εδώ μέσα. Τίποτα δεν άφησε γερό, τίποτα…).

Κυρίες, κύριοι, δέστε τις ζώνες σας. Σφιχτά! Πιο σφιχτά! Η νέα χρονιά μπαίνει με αναταράξεις. 

Διον. Βραϊμάκης 

Άχ βρε Νέρι, πώς τα κατάφερες;

Ο Καστίγιο είναι η αγελάδα που κλωτσάει το γάλα. Μια, δυο, τρεις και κάποια στιγμή οι «ποιμένες» την στέλνουν στον έμπορο ή στο σφαγείο. Κλασική περίπτωση παίκτη που χάλασε πάνω στην (ποδοσφαιρική) γέννα του. Από τα χάδια των παραγόντων; Από την ανοχή των προπονητών; Από τα ολέθρια κανακέματα των οπαδών – τότε, κάτω στον Πειραιά στο Λιμάνι;

Δεν ξέρω, δεν είμαι ψυχολόγος ούτε αναλυτής κακοφορμισμένων και χαμένων αξιών. Το σίγουρο είναι πως ο Καστίγιο ποδοπάτησε το ταλέντο του με έναν υπέρβαρο χαρακτήρα-βουβάλι. Από εκεί που θα άφηνε εποχή για την ποδοσφαιρική του αξία, αφήνει εποχή ως ένας από τους πιο ατίθασους και αυτοκαταστροφικούς παίκτες που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα.

Η έκρηξη του ποδοσφαιρικού ταλέντου του στο Κόπα Αμέρικα του 2007 τού άνοιξε την πόρτα για μεγάλη καριέρα, πρόσφερε στον Ολυμπιακό τού Κόκκαλη 15 ζεστά εκατομμύρια εν τη παλάμη και σε αυτόν τη δυνατότητα για υψηλές πτήσεις στην Ευρώπη μετά την απογείωσή του με την εντυπωσιακή μεταγραφή του στη Σαχτάρ.

Και μετά; Μετά ο χαρακτήρας του έγινε, πάλι, ο ταύρος που επιτίθεται με χαμηλωμένο το κεφάλι. Έτσι κατάφερε:

** να τσακωθεί με συμπαίκτες (που κάποιες φορές τον πλάκωσαν κιόλας!),

** να φερθεί βάναυσα σε αντίπαλους (σε έναν του πάτησε με σκαριά το πόδι, νομίζω σε αγώνα με το Αιγάλεω),

** να είναι επιφυλακτικοί μαζί του – έως και αρνητικοί – πάμπολλοι προπονητές: Μαντζουράκης, Σόλιντ, Μπάγεβιτς, Λεμονής (τυχαίο ότι τα βρήκε μόνο, ή σχεδόν μόνο, με τον Αλέφαντο;),

** να τον έχουν σώσει πολλές φορές από τη δυσμένεια των προπονητών Κόκκαλης και Λούβαρης,

** να κάνει του κεφαλιού του και να εκτελέσει αυτός ένα φάουλ, αγνοώντας την εντολή του προπονητή (περίπτωση Μπουλούτ, τότε που του επιτέθηκε έξαλλος ο Σούρερ),

** να κατηγορήσει την παλιά του ομάδα, με εκείνη τη γεμάτη από βαριές μομφές συνέντευξη, για όσα συνέβησαν στο παιχνίδι με τον «φιλικό σύλλογο» Λεβαδειακό,

** να γίνει ικέτης λίγα χρόνια μετά για να ξαναγυρίσει στον Ρέντη (γλείφοντας εκεί που αφόδευε),

** να επιτεθεί σκαιά, αποκαλώντας τον «άσχετο», στον (χαμηλών τόνων) Πέτρο Κόκκαλη και να  ξεσκονίζει τον (υψηλών εκκωφαντικών τόνων – χο χο χο) πατέρα του,

** να κάνει τον Λουτσέσκου να μην  θέλει να τον ξαναδεί – κι ας στοίχισε στη Σαχτάρ μια καραβιά λεφτά, και τώρα…

** να συμπεριφερθεί ανόητα και στον Άρη – στην ομάδα που του έδωσε την ευκαιρία να ξαναγίνει «Έλληνας».

Κι ενώ ως το καλοκαίρι του 2012, που έληγε το συμβόλαιό του με τη Σαχτάρ, μπορούσε να τρώει με χρυσά κουτάλια, «κατάφερε» σε αυτό το μικρό διάστημα να αυτοχειριαστεί πολλές φορές – άσχετα αν τη γλίτωνε με κάποιες πληγές. Πώς το μπόρεσε; Και πώς τόσα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα στο παιδί που αποθέωνε – ακόμα και στις αταξίες του – ο κόσμος του Ολυμπιακού; Για να μείνει έτσι στην ιστορία κάτι σαν ευφημισμός το «Νέρι, αλάνι για πάντα στο λιμάνι».

http://www.betcash.gr/harddog/dionysis-braimakis/bre-neri-pos-ta-kataferes

Εξουθενωμένοι κι εμείς, κύριε αντιπρόεδρε

Ο κ. Βενιζέλος δηλώνει όχι απλά καταβεβλημένος (το διευκρίνισε κιόλας) αλλά ε-ξου-θε-νω-μέ-νος. Κι εμείς παρομοίως κύριε αντιπρόεδρε και, πιθανόν, μελλοντικέ πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ – ή όποιου μορφώματος προκύψει μετά από αυτό.

Ένας εξουθενωμένος υπουργός οικονομικών, σε μια εξουθενωμένη χώρα, με πολίτες που έχουν εξουθενωθεί προ πολλού και τώρα βρίσκονται καθοδόν – αν δεν έχουν φτάσει ήδη πολλοί από αυτούς – προς την εξαθλίωση.

Ο κ. Βενιζέλος εξουθενώθηκε κατά τη διάρκεια μιας οδυνηρής διαδρομής προς την εθνική, την ψυχική και τη βιολογική εξουθένωση ενός λαού που περνάει το δικό του μαρτύριο. Εξουθένωση στην οποία είναι συμμέτοχος ο υπουργός οικονομικών, όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες μας – πράσινοι, γαλάζιοι, μαύροι και σε αρκετές περιπτώσεις κόκκινοι.

Ήταν μια διαδρομή που είχε ψεύτικες υποσχέσεις, αποτυχημένες προβλέψεις (για «όχι άλλα μέτρα»), λανθασμένες εκτιμήσεις, έλλειψη ικανοτήτων – μπορεί και πονηρά ανομολόγητα σχέδια, αν υποκύψουμε κι εμείς στον πειρασμό της σεναριολογίας που βρήκε πρόσφορο περιβάλλον να αναπτυχθεί, σαν την υγρασία στο πηγάδι. 

Η κούραση του κ. Βενιζέλου συνέπεσε με την κόπωση του πρώην πρωθυπουργού, όπως την αποκάλυψε αυτές τις μέρες (ανωνύμως) ένας από τους υπουργούς του στους «Λος Άντζελες Τάιμς». Τι είπε για τον Γ. Παπανδρέου ο ανώνυμος συνεργάτης του; «Πολιτικά είχε καταρρεύσει. Ήταν κουρασμένος. Ήθελε να φύγει».

Κουρασμένος ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής πριν από δυο χρόνια. Κουρασμένοι οι ηγέτες μιας χώρας που την ξεσκίζει με τα νύχια της η τίγρης της κρίσης και η ύαινα της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης». Παλιοί, ξεπερασμένοι πολιτικοί – ακόμα και εκείνοι που διανύουν μόλις την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους –, πολιτικοί που έχουν κάνει τον κύκλο τους αλλά αρνούνται (από έλλειψη αυτογνωσίας, έπαρση, ναρκισσισμό και συμφέρον) να τον κλείσουν.

Τα μέτρα δεν αποδίδουν, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, οι δαπάνες καλπάζουν με κομμένο χαλινάρι και το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας γίνεται όλο και πιο σκοτεινό – κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς μας οδηγεί.

Το τοπίο που προβάλλει στον ορίζοντα της χώρας, μοιάζει όλο και περισσότερο με μια καταπληκτική παράσταση – έναν μονόλογο εξαίρετο – που είδα πριν λίγες μέρας το θέατρο «Προσκήνιο». «Ο Ιβάν και τα σκυλιά του» (αυτός είναι ο τίτλος) μιλούν για την οικονομική κατάρρευση στη Ρωσία του Γέλτσιν, τη 10ετία του ΄90. Τότε που εκατομμύρια άνθρωποι, και μαζί χιλιάδες παιδιά, έζησαν χωρίς στέγη, πολεμώντας απέναντι σε άλλους εξαθλιωμένους, σε κακοποιούς, σε αλήτες, σε εκμεταλλευτές. Τότε, τον χειμώνα του 1996, ένα παιδί έφυγε από το σπίτι του για να γλιτώσει από τον μέθυσο πατριό του και έζησε για δύο ολόκληρα χρόνια άστεγο στους δρόμους της Μόσχας, υπό την προστασία αδέσποτων σκυλιών που έγιναν όχι απλά φίλοι του, αλλά σύντροφοι στην εξαθλίωση ανθρώπων και ζώων, μαζί και φύλακές του.

Η αφήγηση του μικρού Ιβάν (που γράφτηκε από την Αγγλίδα Χάτι Νέιλορ και γίνεται με υπέροχο υποκριτικό τρόπο από τον Άρη Σερβετάλη) ξεκινάει με τα εξής λόγια:

«Και έτσι λοιπόν τα χρήματα τέλειωσαν και δεν υπήρχε τρόπος να αγοράσει κανείς φαγητό... Οι μανάδες και οι πατεράδες προσπάθησαν να βρουν πράγματα που μπορούσαν να ξεφορτωθούν, πράγματα που έτρωγαν, που έπιναν ή πράγματα που χρειάζονταν ζεστασιά... Πρώτα έφυγαν τα σκυλιά».

Δεν θα μπορούσαν αυτά τα λόγια να είναι πρόλογος στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία που εκτυλίσσεται κάτω από τα βλέμματα «κουρασμένων» πολιτικών και το κνούτο των («αλληλέγγυων») Ευρωπαίων σωτήρων μας;

Διονύσης Βραϊμάκης

Γεια σου ρε Σάλπι!

Πρώτα υποκλίνεσαι στον ΠΑΟΚ. Και στον ιδρώτα που έχυσε στο Λονδίνο. Και στη λεβεντιά του. Και στην ψυχή του. Και σε αυτό το«Θέλω» που ύψωσε στο Γουάιτ Χαρτ Λέιν.

** Θέλω να νικήσω,

*** Θέλω να προκριθώ,

** Θέλω να μην δείξω πως τα παπούτσια μου είναι γεμάτα λάσπες από τον βούρκο που βουλιάζει η χώρα μου.

Πρώτα η υπόκλιση και μετά δυο-τρία λόγια γι’ αυτήν τη νίκη της λαίδης «Χρεοκοπία» απέναντι στην κυρία «Βεβαιότητα» των Ευρωπαίων πως οι πένητες Έλληνες, έτσι κι αλλιώς, στήνονται, σκύβουν, είναι εύκολοι και πάντα χαμένοι.

Πρώτα ο ΠΑΟΚ στην αναφορά για την εκκωφαντική νίκη και μετά ο Σαλπιγγίδης. Όχι πως σε αυτήν τη μεγάλη, τη σπουδαία επιτυχία, δεν είχαν ανάλογα σπουδαία συμμετοχή ο Κοντρέρας, ο Γεωργιάδης, οΛάζαρ, ο Γκαρσία, ο Φωτάκης – όλοι οι ασπρόμαυροι που έκαναν την Τότεναμ να τα βάψει μαύρα. Αλλά ο Σαλπιγγίδης είναι ο «προδότης»που, τις περισσότερες φορές, αφήνει την ψυχή του στο χορτάρι πριν πάρει το δρόμο της επιστροφής για τα αποδυτήρια. Όπως την άφησε το βράδυ της Τετάρτης στο Λονδίνο.

Είναι ο παίκτης που τον βρίζουν από τις κερκίδες, από τα ραδιόφωνα στις οπαδικές εκπομπές «λαϊκής γνώμης» και λαϊκών δικαστηρίων, από τις τηλεοράσεις, από τα ποστ των σάιτ, από το facebook, από τις εφημερίδες, από τα συνθήματα των τοίχων της Τούμπας. Στο στόχο τους ο ανδρισμός του, η μάνα του, η οικογένειά του, η ηθική του. Αντιμέτωπος ακόμα και σε νίκες με μια απίστευτης γκάμας συνθηματολογία, εν χορώ, από την «4»: «Π…τη κοντέ, π…τη κοντέ, ΠΑΟΚ δεν ήσουνα ποτέ», ένα από τα δεκάδες συνθήματα. Μέχρι και σελίδα ανοίχτηκε στο fb με ονομασία χρήστη «Ζακοράκη να το ξέρεις τον προδότη πίσω εσύ θα μας τον φέρεις». Όπου οι αναρτημένες χυδαιότητες τρέχουν σαν βοθρολήμματα από ντεραπαρισμένο βυτιοφόρο «Ο Αχόρταγος».

Κι αυτός εκεί. Κολλημένος να γυρίσει, αποφασισμένος να υπομείνει, ταγμένος να τους αγνοεί και να τρέχει, να ιδρώνει και να τιμάει τη φανέλα που φοράει – όποια και να είναι αυτή. Γιατί ο Σάλπι ενσαρκώνει την έννοια και τη λέξη για την οποία (λένε ότι) δεν υπάρχει το αντίστοιχό της σε καμιά άλλη γλώσσα στον κόσμο: το φιλότιμο. 

Φάτε χώμα!

Δεν τους φτάνει το κρέας, θέλουν και τα κόκαλα! Οι Ευρωπαίοι συνεταίροι που έγιναν αφεντικά μας, πήραν ό,τι ήθελαν, έστρωσαν όπως ήθελαν και μας έβαλαν να κοιμόμαστε πάνω στα αγκάθια ενός Μνημόνιου, στις πέτρες ενός Μεσοπρόθεσμου και στα αναμμένα κάρβουνα μιας Νέας Δανειακής Σύμβασης.


Οι αντιστάσεις μας κάμφθηκαν με σύντομα αλλά οδυνηρά ηλεκτροσόκ. Η μαγκιά που επιχείρησε να κάνει ο Βενιζέλος με την τρόικα όταν πήγε να φέρει αντίσταση στις απαιτήσεις της (πού πας ρε Καραμήτρο!) έγινε τσάμπα μαγκιά – και μετά φώναξε «τσάμπα μάγκα» τον Τσίπρα. Οανεγκέφαλος ηρωισμός που αποπειράθηκε ο Παπανδρέουαναγγέλλοντας το δημοψήφισμα (για να μιλήσει δήθεν ο λαός, που τον έχουν αφήσει άφωνο), αντιμετωπίστηκε πυξ λαξ – με γροθιές και κλωτσιές δηλαδή – από τους εταίρους-αφεντικά.


Οι οποίοι:


** Απαίτησαν ομοφωνία, ή σχεδόν ομοφωνία, και εγένετο κυβέρνηση συνεργασίας.


** Επέβαλαν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και πέτυχαν την ακύρωσή του πριν καν έρθει προς επικύρωση.


Και τώρα; Τώρα ζητούν υπογραφή από τον Σαμαρά. Μια υπογραφή που δεν έχει καμιά ουσία (αφού η Ν.Δ. αναλαμβάνει ουσιαστικά την εφαρμογή των συμφωνηθέντων απλά και μόνο με τη συμμετοχή της στη μεταβατική κυβέρνηση), αλλά έχει ΗΘΙΚΗ σημασία. Γιατί ξανασπάει τον τσαμπουκά των Ελλήνων. Τους οποίους οι εταίροι-επίτροποι δεν θέλουν μόνο να ταριχεύσουν για τις επόμενες δεκαετίες στη φορμόλη των δεσμεύσεων, αλλά και να πετύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωσή τους – για να τους απονευρώσουν,  να τους κάμψουν κάθε πιθανή αντίσταση, να τους λοβοτομήσουν!
Γι’ αυτό θέλουν από τον Σαμαρά – και επιμένουν ανυποχώρητα – υπογραφή, γραπτή δέσμευση, ΔΗΛΩΣΗ! Δεν φτάνει που μας νίκησαν, που μας έβαλαν πλάτη, θέλουν τώρα και να μας τρίψουν τη μούρη στο χώμα. Και το κάνουν με χέρι πίεσης την ρημάδα την έκτη δόση που είναι σαν τη σφαίρα στη θαλάμη. Κάτι μου λέει πως θα το φάμε τελικά το χωματάκι μας – και θα πούμε μετά πως ήταν κρέμα σοκολάτα.


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Ναι, το πιστεύω: αυτό που ζητούν από τον Σαμαρά είναι ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ (για τα όποια δείγματα ανυπακοής του) και υποταγής. Φαίνεται πως για μια ακόμα φορά η ιστορία εκδικείται. Κάποτε τη δήλωση απαιτούσαν από τους ηττημενους αντιπάλους τους οι μακρινοί πολιτικοί πρόγονοι του κ. Σαμαρά. Μιλάμε για την  εποχή των πολιτικών σπηλαίων κατά τη διάρκεια της οποίας ταπεινώθηκαν εκατομμύρια Ελλήνων. Και η οποία, πιθανόν, εκκόλεψε πολιτικές μεθόδους που μετεξελίχτηκαν με τον καιρό σε τέρατα και μας έφτασαν στη σημερινή κατάντια…

Τα… γομάρια, ο τηλεβιβλιοπώλης και ο καλτσοδέτας

Θέλω να την πάρω σοβαρά αυτήν την κυβέρνηση, αλλά δυσκολεύομαι. Όταν στη σύνθεσή της υπάρχει ένας άνθρωπος που τον έχουμε γνωρίσει ως τηλεβιβλιοπώλη με στριγκιά φωνή (δεινότατο στην υποκριτική των πωλήσεων), συμμέτοχο σε τηλεοπτικά παιχνίδια, μαϊντανό για τηλεοπτικές σούπες, γραφικό αρχαιολάτρη, τότε δοκιμάζεται σφοδρά, σφοδρότητα, η αντοχή μας και η ανοχή μας.
Κι όταν πλάι στον σοβαρό Γιαννίτση υπάρχει ένας άνθρωπος που – όντας βουλευτής κι αυτός – αποκάλεσε τους συναδέλφους του στην αίθουσα της βουλής «γομάρια», αρχίζει το μέσα σου και ανακατεύεται στο μίξερ της αηδίας.

Στην ίδια κυβέρνηση – σαν επιβράβευση, λες – και ο άνθρωπος που πριν λίγες μέρες φώναξε σε βουλευτίνα της παράταξής του (ο άντρας!)«σιγά την καλτσοδέτα» (και σε όσους τον κοίταξαν περίεργα, αποκρίθηκε «ξέρετε πού τη γράφω», σύμφωνα με το παραπολητικό ρεπορτάζ). Γιατί; Γιατί εκείνη τόλμησε να διαμαρτυρηθεί που δεν της έδωσαν το λόγο σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός τους. O άντρακλας, ο πολλά βαρύς, εκείνος που θεωρεί τα απόκρυφά του… παπύρους για να γράφει γυναίκες, είναι ένας από όσους παίρνουν τη χώρα από το χέρι για να την περάσουν μέσα από φτυσίματα που οι παρατεταγμένοι Γαλλογερμανοί, αυτριακοσλοβάκοι και άλλοι μάς στέλνουν.

Έτσι, η απελπισία για την κυβέρνηση του χθες συναντάει τηναπελπισία για την κυβέρνηση του σήμερα, που έχει αναδείξει σε κυβερνητικούς ηγέτες κι άλλα φυντάνια – όπως είναι άλλοτε τσεκουροφόρος βουλευτής ή «φυτευτοί» από τα κόμματά τους που προσπάθησαν να εξυπηρετήσουν τις εσωκομματικές ισορροπίες, άκομψα, αδέξια, χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα.

Απελπισία, πυκνή σαν ομίχλη που την κόβεις με το μαχαίρι, αναδύεται και από την τακτική των κομμάτων που μαγείρεψαν μια κυβέρνηση πάνω στη φωτιά που καίει τη χώρα, με γνώμονα το εκλογικό τους κέρδος. Έτσι, ενώ ο νέος μεταβατικός πρωθυπουργός ευαγγελιζόταν «μικρό ευέλικτο» κυβερνητικό σχήμα, του φόρεσαν (και μας φόρεσαν) 49 «κομμάτια» από το παζλ μιας πολιτικής χρεοκοπημένης (πολύ πριν από τη χρεοκοπία της χώρας), που δεν σε αφήνει όχι να ελπίσεις, αλλά ούτε να ανασάνεις.

Ο Μάκαρος, τα Σκόπια και ο πρωταθλητισμός στην ξευτίλα

Ως λαός και ως κράτος (κατ’ ευφημισμό ευνομούμενο) είμαστε αντικείμενο προς ψυχιατρική εξέταση. Εξέταση για τα βίτσια μας να ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουμε, να συμφωνούμε διαφωνώντας, να είμαστε αθεράπευτα αφελείς, να αποθεώνουμε πρόσωπα ανυπόληπτα, να εμφανιζόμαστε πάντα ευκολόπιστοι και δυσπροσάρμοστοι.   

Ένα από τα μεγάλα μας βίτσια και ο αυτοεξευτελισμός. Στο οποίον κάνει πρωταθλητισμό η πολιτική ηγεσία – και, βέβαια, όχι μόνο με το χρώμα της σημερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Αυτοεξευτελισμός με αυτό το απίστευτο παρασκήνιο για τον μεταβατικό πρωθυπουργό. Για τις αναβολές στην επιλογή του προσώπου, για τα ψέματα, την…  μασκοφορία των πολιτικών, τις παραπλανητικές διαρροές

Θεατράλε κινήσεις, θεατρικές δηλώσεις, τσαμπουκαλεμένοι αρχηγοί, γιαλατζί θυμοί και γυμναστικές επιδείξεις των πολιτικών με άπειρες κολοτούμπες που κατέληγαν να χτυπάνε προσοχή – δυνατά με το δεξί τους – στον γερμανικό θατσερικό κλώνο ονόματι Μέρκελ και στον χυδαιολόγο Σαρκοζί.   

Αλλά ο αυτοεξευτελισμός επεκτείνεται και στο κράτος, στις αρχές, τους μηχανισμούς, τις υπηρεσίες. Όπως έγινε τώρα με τον διαβόητο Μάκη Ψωμιάδη. Που για χρόνια ήταν ο πιο εμφανής εξαφανισμένος της Ευρώπης.

Τον ψάχναμε, τον βρήκαμε, τον αφήσαμε να φύγει και τον ξαναψάχναμε! Υπερκοριοί, υπεραστυνομικοί και υπερπράκτορες τον είχαν πάρει στο κατόπι, αλλά τελικά τον βρήκαν, τον τσίμπησαν και τον μπαγλάρωσαν (για 40 μέρες ώσπου να μας τον εκδώσουν, λένε) οι Σκοπιανοί! Ναι, κατάφεραν να τον συλλάβουν αυτοί οι φο-Μακεδόνες, το κρατίδιο-πόλη με τα συνοριακά καζίνο (όπου χιλιάδες Έλληνες ακουμπούν κάθε χρόνο το νόμιμο ή το μαύρο τους χρήμα).

Οι Σκοπιανοί τον βρήκαν στο άψε-σβήσε έστω και με την ελληνική βοήθεια ενός υπαλλήλου της πρεσβείας που τον εντόπισε τυχαία να σουλατσάρει ανέμελος στις σκοπιανές πλατείες. Τον βρήκαν στο πι και φι, όταν εμείς τον ψάχναμε χρόνια. Κι αφού τον βρήκαμε, τον αφήσαμε να φύγει. Περιμένοντας αφελώς ότι το πουλί που πέταξε θα ξαναγύριζε από την ανοικτή πόρτα του κλουβιού.

Υγ.1: Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα, και ασφαλέστερα, να αφήναμε τον Μπικ-Μακ εκεί, στις φυλακές των Σκοπίων. Όπως «αφήσαμε» (αναγκαστικά γιατί έδρασε κι εκτός Ελλάδας) τον περιβόητο Πάσσαρη στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας της Ρουμανίας και τώρα, μετά από δέκα χρόνια, δηλώνει έτοιμος να μονάσει!

Υγ.2: Ο Ντίνος στο γραφείο, πάντως, λέει πως ονειρεύεται τον Μάκη πρωθυπουργό της Ελλάδας – αντίπαλος δέος στη φράου Μέρκελ και στους εντιμότατους φίλους της. Μπορεί να τα κατάφερνε καλύτερα από άλλους – τι λέτε; 

Η ελεγεία της μπούρδας!

Στο «Τσίρκο η Ελλάς» οι ταχυδακτυλουργοί γίνονται όλο και πιο επιδέξιοι, γρήγοροι, αφοπλιστικοί. Παράγουν μέτρα και μηχανεύονται φορομπηχτικούς τρόπους που τους βγάζουν (με καταπληκτική ευχέρεια) από το καπέλο, από το μανίκι, από τις ζώνες, από τον φάρυγγά τους – από όπου, τέλος πάντων, μπορούν να κρύβουν την επόμενη επιθετική σκέψη τους.

Όποτε ο υπουργός Οικονομικών εμφανίζεται μπροστά σε μικρόφωνο, μας κόβεται η ανάσα, κλείνουμε τα μάτια και περιμένουμε τη σφαίρα ενός νέου μέτρου. Σαν στημένοι μπροστά σε απόσπασμα, την ώρα που τα μεγάφωνα ουρλιάζουν κινδυνολογίες.

Κινδυνολογίες για ερέβη, για καταστροφές που θα ισοδυναμούν με ήττα σε πόλεμο, για επιστροφή σε εφιαλτικούς Μεσαίωνες που περιγράφει η ασυναγώνιστη ευφράδειά τους.

Το ξέρουμε. Θα πουν – κι εμάς – λαϊκιστές. Γιατί τολμάνε να αρθρώσουμε μια διαμαρτυρία. Να προβλέψουμε ότι η βροχή των μέτρων, που τη διαδέχτηκε καταιγίδα νέων μέτρων, και την ακολούθησε θύελλα φόρων θα καταλήξει σε τυφώνα που θα σαρώσει ό,τι απέμεινε στα χαλάσματα της τσέπης μας, της δουλειάς μας, της ζωής μας, της ψυχής μας.

Όλες αυτές τις κλαγγές των φοροεισπραχτικών όπλων και το ποδοβολητό των επιδρομών τους, το ονομάζουν «σωτηρία», «διάσωση», «μεγάλη αλλαγή». Γιατί τα χάνουμε όλα και μαζί χάνομε το νόημα των λέξεων.

Έτσι το «λεφτά υπάρχουν», μεταλλάσσεται σε «δώσε και σώσε». Το «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα», γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Το «δεν πάμε ΔΝΤ», μεταβάλλεται σε διάγγελμα από το Καστελόριζο. Το «βάζουμε κόκκινες γραμμές στις απαιτήσεις τους», εξελίσσεται σε άτακτη υποχώρηση προς έναν ορίζοντα που συνεχώς ξεμακραίνει – και δεν κρύβει κανένα καταφύγιο. Το «τώρα έχουμε το πιστόλι πάνω στο τραπέζι» μεταφράζεται στο «η κάνη στο στόμα μας, η σκανδάλη στο δάχτυλο». Και η ευημερία που ευαγγελίζονται, ερμηνεύεται ως στόχος «για έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια»

Κορυφαίοι στην αλλαγή νοημάτων, κατευθύνσεων και ροών, υπέρτατοι ταχυδακτυλουργοί, μετατρέπουν με μια ασύλληπτη νοηματικά κίνηση τις αποδείξεις αγορών από φορολογική ελάφρυνση σε φορολογική επιβάρυνση. Μοναδικοί στις πιρουέτες, στις κωλοτούμπες  και στις εκτελέσεις πέναλτι: σπάσιμο της μέσης, αριστερά ο τερματοφύλακας, δεξιά η μπάλα – γκολ!

Μας βάζουν συνέχεια γκολ! Και μας ρίχνουν αδιάλειπτα στα δίχτυα Μαζί με μια ακράτεια λόγων. Και με ένα ρεσιτάλ αερολογίας που θα μας κατέπλησσε αν δεν μας είχαν καταπλήξει προηγουμένως τόσα άλλα. «Δεν έχω να πληρώσω για τα σπίτια μου» είναι η τελευταία τους πομφόλυγα από το στόμα ενός εκ των κορυφαίων τους Ασύλληπτη; Ναι! Αδιανόητη; Φυσικά! Απίστευτη; Κάποτε θα ήταν, τώρα όχι.

Μιλάμε, κυριολεκτικά, για την ελεγεία της μπούρδας!  

Διονύσης Βραϊμάκης

Η σκουπιδόσουπα

Δευτέρα και Τρίτη πρωί στο καζάνι της πόλης που βράζει από οργή, αγωνία και ανθρώπινο πυρετό στο θερμόμετρο τής αβεβαιότητας, κατέβασε ο ουρανός τους καταρράκτες του και άρχισε να βράζει η μεγάλη, η τεράστια, σκουπιδόσουπα. Με κλειστή τη χωματερή, κλειστές τις κάνουλες της ευρωπαϊκής σωτηρίας, κλειστές τις πολιτικές συνειδήσεις και ολόκλειστη την ψυχή μας, η Αθήνα (καρδιά της Ελλάδας, αλλά παχύ έντερο της Ευρώπης) ξεχείλισε από νερά που εξέβραζαν σκουπίδια, σκισμένες σακούλες, σκατόχαρτα τουαλέτας (αυτά που λέμε «υγείας»), ψαροκέφαλα, πατατόφλουδες, κονσερβοκούτια και ό,τι απομεινάρια φτωχής (όλο και πιο φτωχής) διατροφής.

Μετά την σκουπιδοποίηση του λαού που πέτυχαν με συντονισμένες προσπάθειες δεκαετιών ολόκληρες γενιές ψηφοθήρων πολιτικών, πολιτικάντηδων αρπακτικών, κομματόσκυλων κλακαδόρων, κοψοχέρηδων ψηφοφόρων, ωχαδερφάκηδων θεσιθήρων και, φυσικά, διεθνών σωτήρων, μετά τη μετατροπή της οικονομίας μας σε σκουπίδι, περίττωμα, υπόλειμμα, ήρθαν τα σκουπίδια της καθημερινότητάς μας να μας πλήξουν. Και, μαζί, να πλημμυρίσουν με την πρώτη φθινοπωρινή βροχή την κοίτη της απόγνωσης του Έλληνα με λογιών λογιών απορρίμματα.

Την ίδια στιγμή ο γαλογερμανικός άξονας (ΑΞΟΝΑΣ!) αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς. Οι Έλληνες καταδικάζονται ερήμην, η Ελλάδα παραμένει απούσα στις αποφάσεις γι’ αυτήν  και καθόμαστε όλοι στην (σαν ηλεκτρική) καρέκλα του κουρέα για τα μεγάλο κούρεμα. «Δεν είναι θέμα της Ελλάδας αλλά της Ευρώπης τι θα κάνουμε με το χρέος της», λένε, και ετοιμάζονται για την τελική πράξη του δράματος. Η επιδερμική αντίσταση του Σαρκοζί, δεν είναι παρά για να κερδίσει χρόνο προκειμένου να ξεφορτωθούν οι γαλλικές τράπεζες τα τοξικά ελληνικά χαρτιά. Και μετά; Μετά θα στείλουν χωρίς αναστολές αυτή τη χώρα-σκουπίδι (όπως την κατάντησαν, όπως την καταντήσαμε) στη χωματερή. Δυστυχώς, και με τη βοήθεια ημών των ιδίων…  

Διονύσης Βραϊμάκης