Στο «Τσίρκο η Ελλάς» οι ταχυδακτυλουργοί γίνονται όλο και πιο επιδέξιοι, γρήγοροι, αφοπλιστικοί. Παράγουν μέτρα και μηχανεύονται φορομπηχτικούς τρόπους που τους βγάζουν (με καταπληκτική ευχέρεια) από το καπέλο, από το μανίκι, από τις ζώνες, από τον φάρυγγά τους – από όπου, τέλος πάντων, μπορούν να κρύβουν την επόμενη επιθετική σκέψη τους.
Όποτε ο υπουργός Οικονομικών εμφανίζεται μπροστά σε μικρόφωνο, μας κόβεται η ανάσα, κλείνουμε τα μάτια και περιμένουμε τη σφαίρα ενός νέου μέτρου. Σαν στημένοι μπροστά σε απόσπασμα, την ώρα που τα μεγάφωνα ουρλιάζουν κινδυνολογίες.
Κινδυνολογίες για ερέβη, για καταστροφές που θα ισοδυναμούν με ήττα σε πόλεμο, για επιστροφή σε εφιαλτικούς Μεσαίωνες που περιγράφει η ασυναγώνιστη ευφράδειά τους.
Το ξέρουμε. Θα πουν – κι εμάς – λαϊκιστές. Γιατί τολμάνε να αρθρώσουμε μια διαμαρτυρία. Να προβλέψουμε ότι η βροχή των μέτρων, που τη διαδέχτηκε καταιγίδα νέων μέτρων, και την ακολούθησε θύελλα φόρων θα καταλήξει σε τυφώνα που θα σαρώσει ό,τι απέμεινε στα χαλάσματα της τσέπης μας, της δουλειάς μας, της ζωής μας, της ψυχής μας.
Όλες αυτές τις κλαγγές των φοροεισπραχτικών όπλων και το ποδοβολητό των επιδρομών τους, το ονομάζουν «σωτηρία», «διάσωση», «μεγάλη αλλαγή». Γιατί τα χάνουμε όλα και μαζί χάνομε το νόημα των λέξεων.
Έτσι το «λεφτά υπάρχουν», μεταλλάσσεται σε «δώσε και σώσε». Το «δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα», γίνεται το ακριβώς αντίθετο. Το «δεν πάμε ΔΝΤ», μεταβάλλεται σε διάγγελμα από το Καστελόριζο. Το «βάζουμε κόκκινες γραμμές στις απαιτήσεις τους», εξελίσσεται σε άτακτη υποχώρηση προς έναν ορίζοντα που συνεχώς ξεμακραίνει – και δεν κρύβει κανένα καταφύγιο. Το «τώρα έχουμε το πιστόλι πάνω στο τραπέζι» μεταφράζεται στο «η κάνη στο στόμα μας, η σκανδάλη στο δάχτυλο». Και η ευημερία που ευαγγελίζονται, ερμηνεύεται ως στόχος «για έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια»
Κορυφαίοι στην αλλαγή νοημάτων, κατευθύνσεων και ροών, υπέρτατοι ταχυδακτυλουργοί, μετατρέπουν με μια ασύλληπτη νοηματικά κίνηση τις αποδείξεις αγορών από φορολογική ελάφρυνση σε φορολογική επιβάρυνση. Μοναδικοί στις πιρουέτες, στις κωλοτούμπες και στις εκτελέσεις πέναλτι: σπάσιμο της μέσης, αριστερά ο τερματοφύλακας, δεξιά η μπάλα – γκολ!
Μας βάζουν συνέχεια γκολ! Και μας ρίχνουν αδιάλειπτα στα δίχτυα Μαζί με μια ακράτεια λόγων. Και με ένα ρεσιτάλ αερολογίας που θα μας κατέπλησσε αν δεν μας είχαν καταπλήξει προηγουμένως τόσα άλλα. «Δεν έχω να πληρώσω για τα σπίτια μου» είναι η τελευταία τους πομφόλυγα από το στόμα ενός εκ των κορυφαίων τους Ασύλληπτη; Ναι! Αδιανόητη; Φυσικά! Απίστευτη; Κάποτε θα ήταν, τώρα όχι.
Μιλάμε, κυριολεκτικά, για την ελεγεία της μπούρδας!
Διονύσης Βραϊμάκης
