Ο Καστίγιο είναι η αγελάδα που κλωτσάει το γάλα. Μια, δυο, τρεις και κάποια στιγμή οι «ποιμένες» την στέλνουν στον έμπορο ή στο σφαγείο. Κλασική περίπτωση παίκτη που χάλασε πάνω στην (ποδοσφαιρική) γέννα του. Από τα χάδια των παραγόντων; Από την ανοχή των προπονητών; Από τα ολέθρια κανακέματα των οπαδών – τότε, κάτω στον Πειραιά στο Λιμάνι;
Δεν ξέρω, δεν είμαι ψυχολόγος ούτε αναλυτής κακοφορμισμένων και χαμένων αξιών. Το σίγουρο είναι πως ο Καστίγιο ποδοπάτησε το ταλέντο του με έναν υπέρβαρο χαρακτήρα-βουβάλι. Από εκεί που θα άφηνε εποχή για την ποδοσφαιρική του αξία, αφήνει εποχή ως ένας από τους πιο ατίθασους και αυτοκαταστροφικούς παίκτες που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα.
Η έκρηξη του ποδοσφαιρικού ταλέντου του στο Κόπα Αμέρικα του 2007 τού άνοιξε την πόρτα για μεγάλη καριέρα, πρόσφερε στον Ολυμπιακό τού Κόκκαλη 15 ζεστά εκατομμύρια εν τη παλάμη και σε αυτόν τη δυνατότητα για υψηλές πτήσεις στην Ευρώπη μετά την απογείωσή του με την εντυπωσιακή μεταγραφή του στη Σαχτάρ.
Και μετά; Μετά ο χαρακτήρας του έγινε, πάλι, ο ταύρος που επιτίθεται με χαμηλωμένο το κεφάλι. Έτσι κατάφερε:
** να τσακωθεί με συμπαίκτες (που κάποιες φορές τον πλάκωσαν κιόλας!),
** να φερθεί βάναυσα σε αντίπαλους (σε έναν του πάτησε με σκαριά το πόδι, νομίζω σε αγώνα με το Αιγάλεω),
** να είναι επιφυλακτικοί μαζί του – έως και αρνητικοί – πάμπολλοι προπονητές: Μαντζουράκης, Σόλιντ, Μπάγεβιτς, Λεμονής (τυχαίο ότι τα βρήκε μόνο, ή σχεδόν μόνο, με τον Αλέφαντο;),
** να τον έχουν σώσει πολλές φορές από τη δυσμένεια των προπονητών Κόκκαλης και Λούβαρης,
** να κάνει του κεφαλιού του και να εκτελέσει αυτός ένα φάουλ, αγνοώντας την εντολή του προπονητή (περίπτωση Μπουλούτ, τότε που του επιτέθηκε έξαλλος ο Σούρερ),
** να κατηγορήσει την παλιά του ομάδα, με εκείνη τη γεμάτη από βαριές μομφές συνέντευξη, για όσα συνέβησαν στο παιχνίδι με τον «φιλικό σύλλογο» Λεβαδειακό,
** να γίνει ικέτης λίγα χρόνια μετά για να ξαναγυρίσει στον Ρέντη (γλείφοντας εκεί που αφόδευε),
** να επιτεθεί σκαιά, αποκαλώντας τον «άσχετο», στον (χαμηλών τόνων) Πέτρο Κόκκαλη και να ξεσκονίζει τον (υψηλών εκκωφαντικών τόνων – χο χο χο) πατέρα του,
** να κάνει τον Λουτσέσκου να μην θέλει να τον ξαναδεί – κι ας στοίχισε στη Σαχτάρ μια καραβιά λεφτά, και τώρα…
** να συμπεριφερθεί ανόητα και στον Άρη – στην ομάδα που του έδωσε την ευκαιρία να ξαναγίνει «Έλληνας».
Κι ενώ ως το καλοκαίρι του 2012, που έληγε το συμβόλαιό του με τη Σαχτάρ, μπορούσε να τρώει με χρυσά κουτάλια, «κατάφερε» σε αυτό το μικρό διάστημα να αυτοχειριαστεί πολλές φορές – άσχετα αν τη γλίτωνε με κάποιες πληγές. Πώς το μπόρεσε; Και πώς τόσα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα στο παιδί που αποθέωνε – ακόμα και στις αταξίες του – ο κόσμος του Ολυμπιακού; Για να μείνει έτσι στην ιστορία κάτι σαν ευφημισμός το «Νέρι, αλάνι για πάντα στο λιμάνι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου