Κωλοτούμπα και ανατριχίλα

Ο εμφύλιος στο ΠΑΣΟΚ μαίνεται. Κανείς δεν ξέρει αν στην άκρη τού δρόμου βρίσκεται η διάλυση, η μετάλλαξη ή μια βεβιασμένη αδελφοποίηση και υποκριτική ειρήνη. Τον κόσμο, τον πολύ κόσμο, αυτόν που ζει ως έθνος το μεγαλύτερο μεταπολεμικό δράμα, δεν τον ενδιαφέρει το αύριο του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του ΛΑΟΣ – γενικά των κομμάτων.

Στο ΠΑΣΟΚ σπρώχνουν πολλοί – και για πολύ – προς τον άκρη τού μπαλκονιού τον Γιώργο Παπανδρέου. Τον σπρώχνουν με το βάρος ενός Βενιζέλου, τους φραστικούς ογκόλιθους ενός Λοβέρδου, τις τσαχπινιές μιας Διαμαντοπούλου και την γιγάντια κυβίστηση-ανακυβίστηση (κοινώς κωλοτούμπα) ενός Χρυσοχοΐδη. Τον σπρώχνουν αλλά ο τεράστιος βράχος τού «Δεν Καταλαβαίνω Τίποτα Εγώ» μένει απτόητος.

Για εμάς, για τον κόσμο, ελάχιστη σημασία έχει το ποιος θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ. Όποιος και να είναι στον γκρεμό μάς έχει πάει – στο γκρεμό θα πάει και το κόμμα ΑΝ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ένα κόμμα που κάποτε ήταν λαοφιλές και λαοπρόβλητο, που ανέδειξε ΚΑΙ καλούς πολιτικούς, που είχε αγωνιστές στο ξεκίνημά του, που προσπάθησε – με όποια λάθη – να αλλάξει και να εκσυγχρονίσει τους ρυθμούς της χώρας, να λαδώσει το αντεράκι των πάμπτωχων συνταξιούχων, να ανοίξει διαδρόμους μέσα σε βραχώδη μυαλά της πολιτικής και των πολιτικών.

Προσέξτε, δεν τα λέω και δεν τα γράφω αυτά ως άλλοτε φίλος του ΠΑΣΟΚ – ποτέ δεν ήμουν. Αναγνωρίζω, όμως, μερικά χαρίσματα που είχε ΚΑΠΟΤΕ. Αλλά ταυτόχρονα στη διαδρομή του ανέδειξε από ανίκανους έως αδιάντροπους, υψηλόβαθμα στελέχη με χαμηλόβαθμη ηθική, καιροσκόπους οπαδούς (κάποιους οπαδούς) που προσέγγισαν για να έχουν (όπως κι αλλού, φυσικά) προσωπικά, οικογενειακά και παρεΐστικα οφέλη. Είχε μέλη που πίστεψαν ότι ήταν αυτοί και κανείς άλλος, ανθρώπους που έγιναν περιφερόμενα κομματόσκυλα που έταζαν, προσηλύτιζαν κι έκαναν δουλειά κομματάρχη.

Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που γέρασε γρήγορα, που ρυτίδωσε, που μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου γέμισε από ασυγκράτητους επιγόνους, αρχομανείς, που βλέπουν την προεδρική καρέκλα σαν το μέλι στο δάχτυλο – και δεν θέλουν μόνο να το γλείψουν, αλλά και να το δαγκώσουν αν χρειαστεί.

Τώρα 4-5 από αυτούς κάθονται στην ουρά (καθόλου ήσυχα και αθόρυβα φυσικά) περιμένοντας το πότε θα σηκωθεί ο Γιώργος. Κι εμείς τρομάζουμε στην ιδέα – νιώθουμε τη μεγάλη ανατριχίλα! – όχι μη τυχόν μας ξανακυβερνήσει ο ίδιος ο Γιώργος (δεν γίνεται αυτό), αλλά μήπως κάποτε (κάποτε) ξαναπάρει το τιμόνι της χώρας κάποιος από εκείνους (της κωλοτούμπας) που ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΗΚΑΝ με τον αρχηγό, είχαν συνευθύνη με τον αρχηγό, συναποφάσισαν με τον αρχηγό – και μας έσπρωξαν σαν πρόβατα όλοι μαζί, όλους μαζί, ως το μαχαίρι του χασάπη.

Υγ.: Η πολιτική πρέπει να αλλάξει. Και δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξουν οι πολιτικοί. Αυτοί– οι περισσότεροι – είναι πολιά κοπής. Είτε συνειδητά είτε «κατά παράδοση» έκαναν κακό στη χώρα. Ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Ό,τι είχαν να πάρουν, το πήραν. Καιρός να αναδειχτούν καινούργιες πολιτικές μορφές, που δεν θα μολυνθούν από τα λύματα που παρήγαν τις τελευταίες δεκαετίες οι πολιτικοί που μας οδήγησαν ως εδώ. Όχι και χωρίς δική μας ευθύνη, φυσικά – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, για μια άλλη φορά.