Ο κ. Βενιζέλος δηλώνει όχι απλά καταβεβλημένος (το διευκρίνισε κιόλας) αλλά ε-ξου-θε-νω-μέ-νος. Κι εμείς παρομοίως κύριε αντιπρόεδρε και, πιθανόν, μελλοντικέ πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ – ή όποιου μορφώματος προκύψει μετά από αυτό.
Ένας εξουθενωμένος υπουργός οικονομικών, σε μια εξουθενωμένη χώρα, με πολίτες που έχουν εξουθενωθεί προ πολλού και τώρα βρίσκονται καθοδόν – αν δεν έχουν φτάσει ήδη πολλοί από αυτούς – προς την εξαθλίωση.
Ο κ. Βενιζέλος εξουθενώθηκε κατά τη διάρκεια μιας οδυνηρής διαδρομής προς την εθνική, την ψυχική και τη βιολογική εξουθένωση ενός λαού που περνάει το δικό του μαρτύριο. Εξουθένωση στην οποία είναι συμμέτοχος ο υπουργός οικονομικών, όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες μας – πράσινοι, γαλάζιοι, μαύροι και σε αρκετές περιπτώσεις κόκκινοι.
Ήταν μια διαδρομή που είχε ψεύτικες υποσχέσεις, αποτυχημένες προβλέψεις (για «όχι άλλα μέτρα»), λανθασμένες εκτιμήσεις, έλλειψη ικανοτήτων – μπορεί και πονηρά ανομολόγητα σχέδια, αν υποκύψουμε κι εμείς στον πειρασμό της σεναριολογίας που βρήκε πρόσφορο περιβάλλον να αναπτυχθεί, σαν την υγρασία στο πηγάδι.
Η κούραση του κ. Βενιζέλου συνέπεσε με την κόπωση του πρώην πρωθυπουργού, όπως την αποκάλυψε αυτές τις μέρες (ανωνύμως) ένας από τους υπουργούς του στους «Λος Άντζελες Τάιμς». Τι είπε για τον Γ. Παπανδρέου ο ανώνυμος συνεργάτης του; «Πολιτικά είχε καταρρεύσει. Ήταν κουρασμένος. Ήθελε να φύγει».
Κουρασμένος ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής πριν από δυο χρόνια. Κουρασμένοι οι ηγέτες μιας χώρας που την ξεσκίζει με τα νύχια της η τίγρης της κρίσης και η ύαινα της ευρωπαϊκής «αλληλεγγύης». Παλιοί, ξεπερασμένοι πολιτικοί – ακόμα και εκείνοι που διανύουν μόλις την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους –, πολιτικοί που έχουν κάνει τον κύκλο τους αλλά αρνούνται (από έλλειψη αυτογνωσίας, έπαρση, ναρκισσισμό και συμφέρον) να τον κλείσουν.
Τα μέτρα δεν αποδίδουν, τα ελλείμματα μεγαλώνουν, οι δαπάνες καλπάζουν με κομμένο χαλινάρι και το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας γίνεται όλο και πιο σκοτεινό – κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς μας οδηγεί.
Το τοπίο που προβάλλει στον ορίζοντα της χώρας, μοιάζει όλο και περισσότερο με μια καταπληκτική παράσταση – έναν μονόλογο εξαίρετο – που είδα πριν λίγες μέρας το θέατρο «Προσκήνιο». «Ο Ιβάν και τα σκυλιά του» (αυτός είναι ο τίτλος) μιλούν για την οικονομική κατάρρευση στη Ρωσία του Γέλτσιν, τη 10ετία του ΄90. Τότε που εκατομμύρια άνθρωποι, και μαζί χιλιάδες παιδιά, έζησαν χωρίς στέγη, πολεμώντας απέναντι σε άλλους εξαθλιωμένους, σε κακοποιούς, σε αλήτες, σε εκμεταλλευτές. Τότε, τον χειμώνα του 1996, ένα παιδί έφυγε από το σπίτι του για να γλιτώσει από τον μέθυσο πατριό του και έζησε για δύο ολόκληρα χρόνια άστεγο στους δρόμους της Μόσχας, υπό την προστασία αδέσποτων σκυλιών που έγιναν όχι απλά φίλοι του, αλλά σύντροφοι στην εξαθλίωση ανθρώπων και ζώων, μαζί και φύλακές του.
Η αφήγηση του μικρού Ιβάν (που γράφτηκε από την Αγγλίδα Χάτι Νέιλορ και γίνεται με υπέροχο υποκριτικό τρόπο από τον Άρη Σερβετάλη) ξεκινάει με τα εξής λόγια:
«Και έτσι λοιπόν τα χρήματα τέλειωσαν και δεν υπήρχε τρόπος να αγοράσει κανείς φαγητό... Οι μανάδες και οι πατεράδες προσπάθησαν να βρουν πράγματα που μπορούσαν να ξεφορτωθούν, πράγματα που έτρωγαν, που έπιναν ή πράγματα που χρειάζονταν ζεστασιά... Πρώτα έφυγαν τα σκυλιά».
Δεν θα μπορούσαν αυτά τα λόγια να είναι πρόλογος στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία που εκτυλίσσεται κάτω από τα βλέμματα «κουρασμένων» πολιτικών και το κνούτο των («αλληλέγγυων») Ευρωπαίων σωτήρων μας;
Διονύσης Βραϊμάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου