Φάτε χώμα!

Δεν τους φτάνει το κρέας, θέλουν και τα κόκαλα! Οι Ευρωπαίοι συνεταίροι που έγιναν αφεντικά μας, πήραν ό,τι ήθελαν, έστρωσαν όπως ήθελαν και μας έβαλαν να κοιμόμαστε πάνω στα αγκάθια ενός Μνημόνιου, στις πέτρες ενός Μεσοπρόθεσμου και στα αναμμένα κάρβουνα μιας Νέας Δανειακής Σύμβασης.


Οι αντιστάσεις μας κάμφθηκαν με σύντομα αλλά οδυνηρά ηλεκτροσόκ. Η μαγκιά που επιχείρησε να κάνει ο Βενιζέλος με την τρόικα όταν πήγε να φέρει αντίσταση στις απαιτήσεις της (πού πας ρε Καραμήτρο!) έγινε τσάμπα μαγκιά – και μετά φώναξε «τσάμπα μάγκα» τον Τσίπρα. Οανεγκέφαλος ηρωισμός που αποπειράθηκε ο Παπανδρέουαναγγέλλοντας το δημοψήφισμα (για να μιλήσει δήθεν ο λαός, που τον έχουν αφήσει άφωνο), αντιμετωπίστηκε πυξ λαξ – με γροθιές και κλωτσιές δηλαδή – από τους εταίρους-αφεντικά.


Οι οποίοι:


** Απαίτησαν ομοφωνία, ή σχεδόν ομοφωνία, και εγένετο κυβέρνηση συνεργασίας.


** Επέβαλαν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και πέτυχαν την ακύρωσή του πριν καν έρθει προς επικύρωση.


Και τώρα; Τώρα ζητούν υπογραφή από τον Σαμαρά. Μια υπογραφή που δεν έχει καμιά ουσία (αφού η Ν.Δ. αναλαμβάνει ουσιαστικά την εφαρμογή των συμφωνηθέντων απλά και μόνο με τη συμμετοχή της στη μεταβατική κυβέρνηση), αλλά έχει ΗΘΙΚΗ σημασία. Γιατί ξανασπάει τον τσαμπουκά των Ελλήνων. Τους οποίους οι εταίροι-επίτροποι δεν θέλουν μόνο να ταριχεύσουν για τις επόμενες δεκαετίες στη φορμόλη των δεσμεύσεων, αλλά και να πετύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή ταπείνωσή τους – για να τους απονευρώσουν,  να τους κάμψουν κάθε πιθανή αντίσταση, να τους λοβοτομήσουν!
Γι’ αυτό θέλουν από τον Σαμαρά – και επιμένουν ανυποχώρητα – υπογραφή, γραπτή δέσμευση, ΔΗΛΩΣΗ! Δεν φτάνει που μας νίκησαν, που μας έβαλαν πλάτη, θέλουν τώρα και να μας τρίψουν τη μούρη στο χώμα. Και το κάνουν με χέρι πίεσης την ρημάδα την έκτη δόση που είναι σαν τη σφαίρα στη θαλάμη. Κάτι μου λέει πως θα το φάμε τελικά το χωματάκι μας – και θα πούμε μετά πως ήταν κρέμα σοκολάτα.


ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Ναι, το πιστεύω: αυτό που ζητούν από τον Σαμαρά είναι ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ (για τα όποια δείγματα ανυπακοής του) και υποταγής. Φαίνεται πως για μια ακόμα φορά η ιστορία εκδικείται. Κάποτε τη δήλωση απαιτούσαν από τους ηττημενους αντιπάλους τους οι μακρινοί πολιτικοί πρόγονοι του κ. Σαμαρά. Μιλάμε για την  εποχή των πολιτικών σπηλαίων κατά τη διάρκεια της οποίας ταπεινώθηκαν εκατομμύρια Ελλήνων. Και η οποία, πιθανόν, εκκόλεψε πολιτικές μεθόδους που μετεξελίχτηκαν με τον καιρό σε τέρατα και μας έφτασαν στη σημερινή κατάντια…

Τα… γομάρια, ο τηλεβιβλιοπώλης και ο καλτσοδέτας

Θέλω να την πάρω σοβαρά αυτήν την κυβέρνηση, αλλά δυσκολεύομαι. Όταν στη σύνθεσή της υπάρχει ένας άνθρωπος που τον έχουμε γνωρίσει ως τηλεβιβλιοπώλη με στριγκιά φωνή (δεινότατο στην υποκριτική των πωλήσεων), συμμέτοχο σε τηλεοπτικά παιχνίδια, μαϊντανό για τηλεοπτικές σούπες, γραφικό αρχαιολάτρη, τότε δοκιμάζεται σφοδρά, σφοδρότητα, η αντοχή μας και η ανοχή μας.
Κι όταν πλάι στον σοβαρό Γιαννίτση υπάρχει ένας άνθρωπος που – όντας βουλευτής κι αυτός – αποκάλεσε τους συναδέλφους του στην αίθουσα της βουλής «γομάρια», αρχίζει το μέσα σου και ανακατεύεται στο μίξερ της αηδίας.

Στην ίδια κυβέρνηση – σαν επιβράβευση, λες – και ο άνθρωπος που πριν λίγες μέρες φώναξε σε βουλευτίνα της παράταξής του (ο άντρας!)«σιγά την καλτσοδέτα» (και σε όσους τον κοίταξαν περίεργα, αποκρίθηκε «ξέρετε πού τη γράφω», σύμφωνα με το παραπολητικό ρεπορτάζ). Γιατί; Γιατί εκείνη τόλμησε να διαμαρτυρηθεί που δεν της έδωσαν το λόγο σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός τους. O άντρακλας, ο πολλά βαρύς, εκείνος που θεωρεί τα απόκρυφά του… παπύρους για να γράφει γυναίκες, είναι ένας από όσους παίρνουν τη χώρα από το χέρι για να την περάσουν μέσα από φτυσίματα που οι παρατεταγμένοι Γαλλογερμανοί, αυτριακοσλοβάκοι και άλλοι μάς στέλνουν.

Έτσι, η απελπισία για την κυβέρνηση του χθες συναντάει τηναπελπισία για την κυβέρνηση του σήμερα, που έχει αναδείξει σε κυβερνητικούς ηγέτες κι άλλα φυντάνια – όπως είναι άλλοτε τσεκουροφόρος βουλευτής ή «φυτευτοί» από τα κόμματά τους που προσπάθησαν να εξυπηρετήσουν τις εσωκομματικές ισορροπίες, άκομψα, αδέξια, χωρίς να κρατούν ούτε τα προσχήματα.

Απελπισία, πυκνή σαν ομίχλη που την κόβεις με το μαχαίρι, αναδύεται και από την τακτική των κομμάτων που μαγείρεψαν μια κυβέρνηση πάνω στη φωτιά που καίει τη χώρα, με γνώμονα το εκλογικό τους κέρδος. Έτσι, ενώ ο νέος μεταβατικός πρωθυπουργός ευαγγελιζόταν «μικρό ευέλικτο» κυβερνητικό σχήμα, του φόρεσαν (και μας φόρεσαν) 49 «κομμάτια» από το παζλ μιας πολιτικής χρεοκοπημένης (πολύ πριν από τη χρεοκοπία της χώρας), που δεν σε αφήνει όχι να ελπίσεις, αλλά ούτε να ανασάνεις.

Ο Μάκαρος, τα Σκόπια και ο πρωταθλητισμός στην ξευτίλα

Ως λαός και ως κράτος (κατ’ ευφημισμό ευνομούμενο) είμαστε αντικείμενο προς ψυχιατρική εξέταση. Εξέταση για τα βίτσια μας να ψηφίζουμε αυτούς που ψηφίζουμε, να συμφωνούμε διαφωνώντας, να είμαστε αθεράπευτα αφελείς, να αποθεώνουμε πρόσωπα ανυπόληπτα, να εμφανιζόμαστε πάντα ευκολόπιστοι και δυσπροσάρμοστοι.   

Ένα από τα μεγάλα μας βίτσια και ο αυτοεξευτελισμός. Στο οποίον κάνει πρωταθλητισμό η πολιτική ηγεσία – και, βέβαια, όχι μόνο με το χρώμα της σημερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.

Αυτοεξευτελισμός με αυτό το απίστευτο παρασκήνιο για τον μεταβατικό πρωθυπουργό. Για τις αναβολές στην επιλογή του προσώπου, για τα ψέματα, την…  μασκοφορία των πολιτικών, τις παραπλανητικές διαρροές

Θεατράλε κινήσεις, θεατρικές δηλώσεις, τσαμπουκαλεμένοι αρχηγοί, γιαλατζί θυμοί και γυμναστικές επιδείξεις των πολιτικών με άπειρες κολοτούμπες που κατέληγαν να χτυπάνε προσοχή – δυνατά με το δεξί τους – στον γερμανικό θατσερικό κλώνο ονόματι Μέρκελ και στον χυδαιολόγο Σαρκοζί.   

Αλλά ο αυτοεξευτελισμός επεκτείνεται και στο κράτος, στις αρχές, τους μηχανισμούς, τις υπηρεσίες. Όπως έγινε τώρα με τον διαβόητο Μάκη Ψωμιάδη. Που για χρόνια ήταν ο πιο εμφανής εξαφανισμένος της Ευρώπης.

Τον ψάχναμε, τον βρήκαμε, τον αφήσαμε να φύγει και τον ξαναψάχναμε! Υπερκοριοί, υπεραστυνομικοί και υπερπράκτορες τον είχαν πάρει στο κατόπι, αλλά τελικά τον βρήκαν, τον τσίμπησαν και τον μπαγλάρωσαν (για 40 μέρες ώσπου να μας τον εκδώσουν, λένε) οι Σκοπιανοί! Ναι, κατάφεραν να τον συλλάβουν αυτοί οι φο-Μακεδόνες, το κρατίδιο-πόλη με τα συνοριακά καζίνο (όπου χιλιάδες Έλληνες ακουμπούν κάθε χρόνο το νόμιμο ή το μαύρο τους χρήμα).

Οι Σκοπιανοί τον βρήκαν στο άψε-σβήσε έστω και με την ελληνική βοήθεια ενός υπαλλήλου της πρεσβείας που τον εντόπισε τυχαία να σουλατσάρει ανέμελος στις σκοπιανές πλατείες. Τον βρήκαν στο πι και φι, όταν εμείς τον ψάχναμε χρόνια. Κι αφού τον βρήκαμε, τον αφήσαμε να φύγει. Περιμένοντας αφελώς ότι το πουλί που πέταξε θα ξαναγύριζε από την ανοικτή πόρτα του κλουβιού.

Υγ.1: Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα, και ασφαλέστερα, να αφήναμε τον Μπικ-Μακ εκεί, στις φυλακές των Σκοπίων. Όπως «αφήσαμε» (αναγκαστικά γιατί έδρασε κι εκτός Ελλάδας) τον περιβόητο Πάσσαρη στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας της Ρουμανίας και τώρα, μετά από δέκα χρόνια, δηλώνει έτοιμος να μονάσει!

Υγ.2: Ο Ντίνος στο γραφείο, πάντως, λέει πως ονειρεύεται τον Μάκη πρωθυπουργό της Ελλάδας – αντίπαλος δέος στη φράου Μέρκελ και στους εντιμότατους φίλους της. Μπορεί να τα κατάφερνε καλύτερα από άλλους – τι λέτε;